Kamal Oh Kamalia 5

Aku melangkah keluar dari surau. Seluruh Fakulti Perdagangan sudah semakin lengang. Aku menapak perlahan. Sejak salam perkenalan yang aku hulurkan pada Azlin di tolak, aku lebih banyak menghabiskan masa di surau. Malas nak balik cepat. Bimbang jika bertembung dengan Azlin. Segan pula rasanya. Tiba-tiba aku ternampak Azlin berdiri menghadap papan kenyataan. Cepat-cepat aku menyorok di balik tiang. Azlin membelakangi aku dan pasti dia tidak perasankan aku. Aku lihat dia tunduk mencari sesuatu dalam beg sandangnya lalu mengeluarkan sekeping kertas dan menampal di papan itu. Gadis itu berlalu sebaik menyelesaikan tugasnya.

Setelah aku pasti dia sudah jauh dari penglihatan aku, derap kaki ku atur perlahan. Ingin melihat apa benda yang dilekat oleh Azlin di situ.

Mencari housemate seberapa segera.
Contact : Azlin 019- 5188518

Yes! Aku sudah dapat nombor telefonnya. Alangkah gembiranya aku! Aku meleret senyum. Kertas yang di tampal Azlin sebentar tadi aku ambil. Karang tak pasal-pasal mamat lain yang dapat nombor telefon buah hati aku ni. Tak boleh, tak boleh. Cepat-cepat aku melangkah, ingin mencari Iqbal segera. Aku sudah mendapat idea bagaimana hendak memikat Azlin!

*********


“Gila!!”

Terkebil-kebil aku merenung Iqbal. Aku buat muka sekupang. Ingin meraih simpati agar Iqbal bersetuju dengan idea gila aku itu. Marah benar mamat ni?

“Kau hilang akal ke Mal?”

“Ala, apa salahnya?”

“Apa salahnya? Memanglah salah encik Kamal Lutfi oii. Aku tak setuju!”

“Bolehlah Bal, kau supportlah aku. Kau kawan aku kan?”

“Sebab aku kawan kaulah aku tak nak kau buat kerja gila ni Mal.”

“Ala, bukan siapa tahu pun. Pandai makan pandailah simpan.”

“Tengkorak kau! Dah tak kenal halal haram?”

“Aku tak ada pilihan Bal, aku terpaksa.”

“Pilihan tu sentiasa ada. Kau jangan nak menempah maut, jangan nak cari bala. Faham?”

“Kau ni Bal, aku minta kau sokong aku, bukan larang aku.”

“Hii… aku tak boleh terima idea mengarut kau tu, kau faham tak ni? Berdosa tau tak? Haram!”

“Aku rasa idea aku ni okey apa?”

“Okey kepala hotak kau!”

“Bolehlah Bal. Aku desperate nak kenal dia ni. Aku suka dia Bal. Kau faham tak perasaan aku ni?”

“Mal, sekali lagi aku tegaskan idea kau ni mengarut, gila! Faham? Kalau pihak U dapat tahu, kau kena buang beb! Masa depan kau macam mana? Mak kau kat kampung macam mana? Nak malukan dia? Ha?”

Aku terdiam. Kata-kata Iqbal benar belaka. Aku tak boleh pentingkan diri sendiri. Aku harus fikirkan tentang mak di kampung. Tapi aku rasa sangat terdesak. Hati aku mendesak supaya aku mendekati Azlin dengan cara ini. Cara yang tak boleh di terima pakai oleh agamaku. Tapi aku nekad. Ini saja caranya. Aku renung Iqbal.

“Bawa aku jumpa Dina, Bal.”

“Ha? Nak buat apa jumpa awek aku?”

“Kau ni, nak jealous tak tentu hala pulak. Aku nak minta pendapat dia.”

“Ah, tak payah! Aku tahu dia tak akan setuju punya.”

“Bal, kau jangan memandai nak wakilkan dia pulak. Aku kata, bawa aku jumpa Dina tu, kau bawalah.”

“Kau jangan nak babitkan dia pulak Mal.”

“Kau tak nak bawa, aku jumpa dia sendiri!”

“Oit Mal!, tunggu!”


*******


“Apa hal? Dah nak maghrib ni. Urgent sangat ke?”

Pandangan pelik Dina silih berganti memanah aku dan Iqbal. Aku berkalih memandang Iqbal. Muka macam tak puas hati saja dia ni? Aku tahulah idea aku ni mengarut.

“Cepatlah, karang jiran nampak, tak manis pulak.”

“Bal,”

Aku menyiku Iqbal. Berharap lelaki itu menerangkan idea aku itu pada Dina. Iqbal buat tak tahu. Dia peluk tubuh. Aku tersengih tengok Dina. Nak tak nak aku jugalah yang kena cakap nampaknya.

“Err… gini, aku perlukan pertolongan kaulah Dina.”

“Okey, teruskan.”

“Aku.. aku nak tackle Azlin.”

Aku diam seketika. Macam mana nak cakap ni ya? Aku garu pipi. Mata mula mencari mata Iqbal. Jelas sekali wajah bengang dipamerkan lelaki itu. Kau ni Bal, buat muka cencorot tu kenapa? Tolonglah aku ni.

“So, kau nak aku tolong apa?”

“Err.. err.. aku..aku..”

“Aku apa ni Mal, cakaplah cepat. Aku nak masuk ni. Ha dengar tu, azan pun dah bunyi. Cepatlah!”

“Bal, cakaplah Bal.”

“Tak kuasa aku, kau cakap sendiri.”

“Bal..”

“Macam nilah, Kamal, apa kata lepas Isya’ karang kita jumpa kat medan selera depan tu ya?”

“Oh.. okeylah kalau macam tu. Kita orang tunggu kau pukul 9.00 ya?”

“9.30!”

Aku sengih. Apa-apalah Dina, asalkan kau boleh tolong aku.

1 Suara Merdu Anda:

Anonymous said...

mesti nak menyamar jd pompuan nih hehehe...
~lynn~

Post a Comment